Mijn Meesteres

De maandagavond is altijd van mij. Als de kinderen in bed liggen, kleed ik mij om en ga naar mijn meesteres. Zij is een charismatische dame die ik niet graag teleur stel. Ze is een guru als het gaat om het aanvoelen van je lichaam en wat het nodig heeft. Na afloop van mijn wekelijkse sessie bij haar voel ik me weer herboren en fris.

Afgelopen maandagavond ging ik ook weer opgewekt naar haar toe. Ze was nog bezig met een sessie toen ik binnenkwam in haar studio. Mijn opgewektheid verdween als sneeuw voor de zon toen ik hoorde dat ze er mee ophield voor vanavond. Ze voelde zich namelijk niet lekker. “Geef je het weer op”, flapte ik eruit. “Nou ja, ik bedoel, je moet natuurlijk goed naar je lichaam luisteren”, zei ik er snel achteraan.

Mijn meesteres ging naar huis om vroeg onder de wol te kruipen. Opzich verstandig natuurlijk. En toen kwam – nog hijgend van de inspanning van de fietstocht naar de studio – degene binnen die mijn wekelijkse sessie zou leiden in plaats van haar: een licht kalende en lichtelijk onzekere meester. Nu ik er toch was besloot ik er dan maar het beste van te
maken. Bovendien had ik al voor de sessie betaald.

In de studio zei de invalmeester dat ik mijn ogen moest sluiten. Dat deed ik. “Ik wil het rustigaan doen vanavond”, zei de meester. De meester had best een prettige stem, al moest ik mijn oren spitsen om hem te kunnen verstaan. Hij zei iets over de hektiek van de dag en dat hij deze sessie zelf ook hard nodig had. Hij begon ineens hoorbaar door zijn
keel te ademen. Ik deed maar braaf mee.

Na een tijdje moest ik rechtop gaan staan, met mijn voeten op heupbreedte. Ik keek even door mijn oogleden in zijn richting. De invalmeester had nog steeds zijn ogen gesloten. Hij stond erbij alsof hij wilde opstijgen. Licht naar voren hellend met zijn armen gestrekt, schuin naar achteren langs zijn stevige, ietwat stokkige lichaam. “Open nu je armen, met je handpalmen naar boven”, zei hij nu. “Buk nu met gestrekte rug naar voren, benen
gestrekt, zitbotjes omhoog”, vervolgde de meester. “Hou deze houding vast en adem rustig door”, klonk het nu achter mij.

Ik mocht mijn handen nu voor me op de grond zetten, en naar voren wandelen op mijn handen totdat ik in “De Hond” stond. “Strek weg die benen! Schouders laag”, zei de meester rustig maar toch ook streng. Ik deed mijn uiterste best natuurlijk. De hond is sowieso één van mijn favoriete houdingen. “Okee, prima”, zei de meester, blijkbaar tevreden, “nu mag je even de kindhouding aannemen”. Ik zette mijn knieën op de
grond en liet mijn billen helemaal naar achteren zakken. Net zover totdat ze op mijn hielen kwamen te liggen. Mijn armen lagen helemaal gestrekt voor me. Heerlijk.

Ondanks dat mijn meesteres er niet was, genoot ik toch van de sessie. De invalmeester deed het helemaal niet slecht. Na afloop van de sessie complimenteerde ik hem daarover en kreeg bijval van de anderen. Hij zei dat hij erg onzeker was over hoe het zou gaan vanavond. Hij had tot nog toe eigenlijk alleen sessies met kinderen gedaan. Dat was eigenlijk zijn specialiteit. En dat verklaarde het gevoel dat hij overbracht tijdens de sessie. Dat geduld en die vaderlijke aansporingen: “toe maar jongens, jullie kunnen het best”. Ja, hij is nog erg groen, maar heeft het misschien wel in zich om ooit ook zo’n charismatische Yoga Guru te worden als mijn echte meesteres.