Veel blauwe lucht en warme zonnestralen. De lente kriebelt. En dus móet ik naar buiten. De natuur in. Lopend over geijkte paden groet ik iedereen vriendelijk. Ik ben natuurlijk niet de enige met wandeldrang. Maar ik kan de meute ontwijken via kleine paadjes die niet platgelopen worden. Ik loop in een bos vol duinen die in de ijstijd zijn gevormd. Dan zie ik rechts van me ineens een sprookjesachtig dalletje vol zacht, groen mos dat baadt in het zonlicht. Magisch natuurlijk. Die verleiding kan ik niet weerstaan. Ik verlaat mijn paadje en begeef me richting het lonkende mosbed. Ik stap voorzichtig over dorre takken. Als ik om een groepje jonge sparren heen ben gelopen sta ik plots oog in oog met een grote haas. Die zat daar zorgeloos te zonnen. Gelijk heeft ‘ie. Loom springt hij toch maar weg. Hij springt voor me uit in de richting van mijn dalletje. Ik volg dezelfde route. Over een boomstronk. Tussen een berk en een jeneverbessenstruik. En dan ben ik er. De haas is nergens meer te bekennen. Ik voel aan het zachte mos. Het is inderdaad heerlijk zacht. En bovendien droog. Dus ik plof breed grijnzend neer. Heerlijk op mijn rug met mijn handen onder mijn hoofd. Overal om me heen zingen vogels. Een hemelse plek. Ik staar omhoog naar de diepblauwe lucht. Hoog boven me trekt een vliegtuig een streep. Vol ingeblikte mensen. Ik benijd ze niet. Voor mijn part vliegen ze naar het einde van de wereld. Mij niet gezien. Dan zou ik hier vandaan moeten, wat onmogelijk is. Ik blijf hier denk ik voor altijd liggen.