De verwarring zit ‘m daarin dat ik niet meer weet waar ik precies eindig. En ook mijn begin is een waas. Begin en einde lijken wel in elkaar over te lopen. Ik lijk namelijk steeds maar weer terug bij af te moeten komen. Zo heb je een horizon met eindeloze nieuwe mogelijkheden, en zo sta je ineens bij de afgrond.
Zo treffend hoe dat woord past: “afgrond”. Er zit mooie speling in dit woord. Zie de ironie van de dubbele bodem ervan. Er klinkt in door dat er een gegronde reden is dat je weer bij af bent uitgekomen. Een reden die ik moet onderzoeken voor mezelf. Hoe komt het dat ik telkens afsteven op af? Is het gewoon een normale, gezonde cyclus? Ik ben daar eigenlijk wel van overtuigd. Iedereen draagt een afgrond in zich waar een zuigende werking vanuit gaat. Het is je duistere kern. Je afgrond is ook je ultieme toeverlaat.
Ik begin mijn afgrond steeds meer te zien als mijn basis. Het vormt het fundament van mijn wezen. Terug bij af moet je jezelf weer hergroeperen, je weer verenigen met jezelf. Uit je afgrond komen kernvragen. Waar sta ik? Waarom sta ik daar? Waar wil ik staan? Wat wil ík? Waarom wil ik dat? Vragen die eerst heel voorzichtig vanuit mijn onderbewuste omhoog drijven. En als ik besef dat ik er bewust over nadenk is mijn afgrond dus nabij. Eventjes bekruipt me een gevoel van paniek, maar het ebt snel weg als ik bedenk dat mijn afgrond niet het einde is, maar het begin.
Verwoede noten 
Mooi dat je zo sterk staat in dit aangrijpende proces. Respect voor je besef dat de afgrond het begin is.
Dankjewel Marieclaire 🙂
Die cyclus is bij mij heel uitgesproken. Ik sta doorgaans enthousiast in het leven en om één of andere reden val ik telkens weer in mijn putje (zo noem ik het). Dan krijg ik mijn gedachten niet meer geordend en wil het leven niet meer ‘lukken’, ben ik de connectie met mezelf kwijt.
De natuur is een plaats waar ik dan weer kan ‘aarden’, in verbinding komen met wie ik diep vanbinnen ben en wil.
Uiteindelijk komt het altijd goed en kruip ik uit mijn putje maar stel dat er een tijd komt dat ik er niet meer uitgeraak? Dat ik van ‘het einde’ geen doorstart meer kan maken naar een ‘nieuw begin’? Daar denk ik wel eens aan. Hoe diep kan ik gaan? Zou ik hulp vragen? Zou ik hulp aanvaarden?
Dank voor deze mooie en open reactie 🙂 De natuur is voor mij ook de plek om mezelf weer terug te vinden. Regelmatig de natuur in zie ik als noodzakelijk onderhoud van mijn verbinding met mezelf. Ooit raakte ik zo diep in mijn put dat mensen om me heen dachten dat ik er zonder hulp niet meer uit kwam. Ik heb de hulp aanvaard en ben blij dat ik dat heb gedaan.