OBA

Loophekmisbruik

“Loophek defect, s.v.p. omlopen langs andere kant”, dat stond laatst op een keurig, geplastificeerd stuk papier dat met plakband aan een pylon was bevestigd. Het loophek verschaft toegang tot de parkeerplaats direct bij het kantoorgebouw waar ik bijna dagelijks kom – eigenlijk mijn tweede thuis – en bevindt zich op de kortste looproute vanaf de reserve-parkeerplaats een halve kilometer verderop. De pylon stond aan het begin van het wandelgangetje via welke een omwandeling van 5 minuten kan worden vermeden. Maar toen dus niet. De reserveparkeerders mochten fijn een langere wandeling maken.

Tijdens die omwandeling bedacht ik me dat een mens het woordje “defect” normaal gesproken niet bezigt (“bezigt” zelf trouwens ook niet). Ja, alleen in formele meldingen, zoals: “wegens een defecte bovenleiding is er tussen A en B geen treinverkeer mogelijk”. Als ik met een lekke band langs de weg sta en mijn vrouw bel om haar dit te vertellen, zeg ik bijvoorbeeld niet: “wegens een defecte autoband is er voor  mij tussen kantoorlocatie en thuis geen autoverkeer mogelijk”.

Waarom mag er niet gewoon “het loophek is stuk, u moet helaas even omlopen”, op dat bordje staan? Als er in plaats van zo’n bordje een persoon zou staan, dan zou deze dit waarschijnlijk zo zeggen. Alhoewel dit na tig collega’s waarschijnlijk wordt ingekort tot “loophek stuk, effe omlopuh”. En zou je dan geschokt reageren met: “Stuk? Defect bedoelt u! En hoezo móet ik omlopen? Als u er nou even netjes s.v.p. of a.u.b. bij zou zeggen, dán loop ik om”?

En dan “loophek”. Wie heeft dat malle woord bedacht? Met mijn geestesoog zie ik een hek met voetjes. Een hek dat kan weglopen. En een defect loophek kan dat dus even niet, of loopt mank of zo. In de Van Dale komt loophek in ieder geval niet voor. De hekwerkentoko’s verkopen het desalniettemin. Het is blijkbaar een hek, of een deel van een hek dat open en dicht kan, zodat je door dat hek heen kunt lopen. Jij loopt dus. Dat hek kan dat helemaal niet, alleen zwaaien of draaien (Van Dale erkent overigens ook geen draai- of zwaaihek).

30_loophek_1_

Eigenlijk is de lettergreep “loop” van loophek nogal betuttelend. Je mag alleen door het hek “lópen”. Hoe gaat dat loophek mij verhinderen dat ik er doorheen ren, kruip of huppel? Er staat geen bordje bij waarop zoiets staat als “Loophek, alleen doorheen lópen s.v.p.”. Staat er dan een camera op gericht misschien? En als ik morgen door dat loophek huppel, klinkt er dan ineens een strenge omroepstem die zegt: “Meneer, het is een lóóphek! Dus graag gewoon door het hek lópen!”? En kom ik na herhaling dan te boek te staan als notoire loophekmisbruiker? Het duiveltje op mijn schouder slaat zich nu al op zijn dijen.

Maar een mens

Het is volgens mij altijd goed om te beseffen dat we maar een mens zijn. Wij beseffen dat we ons kunnen vergissen. Dieren hebben dat besef niet, denken we. Onze huiskat denkt bij een mislukte jacht toch niet: tjonge, heb ik me daar even in de snelheid van die muis vergist! Maar de kans is groot dat ik mij ook daarin wederom vergis. Daar hou ik bewust rekening mee omdat ik ook maar een mens ben. Ik weet niet wat er in de kop van een kat omgaat na een mislukte jachtpoging. Ik ben immers geen kattenfluisteraar, alhoewel…

Maar een mens dus. De “maar” is om te voorkomen dat ik mezelf als bovenmenselijk beschouw. Niet dat ik dat vaak doe, maar ik heb mijn momentjes van megalomanie waarbij ik de mensheid wel lijk te ontstijgen. Mijn ego is nogal bovenmaats. De “maar” houdt mijn benen dan aan de grond en zorgt voor mijn aarding.

Maar een mens. Eigenlijk past de bescheidenheid van de “maar” niet. De mensheid zet de wereld naar haar hand. De mensheid overwint de zeeën. De mensheid vliegt naar de maan. De mensheid heeft wetenschap. De mensheid heeft massavernietigingswapens. De mensheid heeft bio-industrie. De mensheid ontregelt het klimaat. En in al haar bescheidenheid gelooft de mensheid ook in oppermachtige wezens die hen stuurt en behoedt. Die mensheid toch.

Gek, we hebben het eigenlijk nooit over de virusheid, insectheid, visheid, vogelheid, reptielheid of katheid. Waaraan moet een organisme eigenlijk voldoen om heid-waardig te zijn? In staat zijn tot dit soort filosofische overpeinzingen? Zich ervan bewust zijn dat het zich kan vergissen? Ik verzin ook maar wat, want ik ben ook maar een mens.

De Zokantook

De ietwat schuchtere zokantook laat zich veelal gelden in ietwat uitdagende situaties. Een zokantook is pragmatisch van aard, en daarmee duidelijk vriendelijker dan de naverwante zomottat. De zokantook komt vaak voort uit verbazing over de per ongeluk gevonden oplossing:”O? zokantook?”. Maar ook dikwijls uit ergernis over een aangedragen oplossing uit een heel andere hoek: “Jazokantookja!”.

De bepaald niet schuchtere zomottat komt uit die andere hoek en bemoeit zich ongevraagd met de situatie: “Aan de kant! Kijk zomottat!”. De zokantook probeert de zomottat zo goed mogelijk te vermijden, en doet dat door te letten op de voorbodes van de zomottat: de twilnies en de kworgeks.

Zokantooks hebben overigens een symbiotische relatie met kziewels en kweetnies. De kziewel creëert het pragmatische klimaat waarin de zokantooks goed kunnen gedijen. Een kweetnie is voor een zokantook hetzelfde als een stuk rottend hout voor een zwam: “kweetnie hoetmoet maar kziewel”. Zolang er genoeg kweetnies zijn en niet teveel twilnies en kworgeks (hier komen immers de zomottats op af), is de zokantook in zijn element.

 

Programmeuse versus Programmeur

Onlangs las ik op Nu.nl dat vrouwen beter in programmeren zijn dan mannen. Toen ik het las, dacht ik: nogal wiedes. Jaren geleden (1988-1992) ben ik zelf opgeleid tot programmeur op de HIO (HTS Informatica). Ik geloof dat er tussen de honderden mannelijke opleidingsgenoten, hooguit 2 of 3 vrouwen zaten. Dus in mijn beleving is de programmeuse zeldzaam. Gedurende mijn loopbaan heb ik maar met enkele van hen samengewerkt, maar ik kan onderschrijven dat programmacode die door een vrouw is geschreven netter is gestructureerd, en meestal beter is gedocumenteerd. Het viel me vooral op dat de programmacode van de hand van een programmeuse veel beter kon worden overgedragen aan anderen.

Na het lezen van het artikel op nu.nl deelde ik een linkje op twitter, en plaatste ik er een zogenaamd spitsvondige opmerking bij, waar ik nu spijt van heb. Ik zette er namelijk bij dat vrouwen natuurlijk vooral betere programmeurs zijn dan mannen als er multitasking aan te pas komt. Dat is eigenlijk ronduit seksistisch. Ik bedoelde het vrij letterlijk en wilde juist de draak steken met de moeite die mannelijke programmeurs met multitasking hebben. Bij nader inzien ook erg flauw.

Met deze flauwe opmerking begaf ik me qua seksisme op behoorlijk glad ijs, maar het heeft me aan het denken gezet. Ingegeven door mijn lieve echtgenote, dat geef ik graag toe. Die invloed heeft ze op me, en dat is maar goed ook. Ze vroeg me of ik wel eens had nagedacht hoe het komt dat je steeds vaker leest dat vrouwen beter zijn in werk dat voornamelijk door mannen wordt gedaan. Misschien moeten die vrouwen zich in mannenwereldjes wel voortdurend bewijzen om daar “hun mannetje te staan”.

In het artikel wordt gesproken over de acceptatie van door vrouwen geschreven code, door mannen. Die acceptatie was hoger als die mannen niet wisten dat de code geschreven was door een vrouw. Dat gegeven alleen al vind ik schokkend. Blijkbaar kun je de kwaliteit van geleverd werk niet objectief beoordelen als je over informatie beschikt over het geslacht van persoon die het werk heeft gedaan. “Welkom in mijn wereld”, aldus mijn vrouw. Zij is een vrouwelijke astronoom…

Een programmeuse moet blijkbaar dus én beter haar best doen om zich in het overwegend mannelijke programmeurswereldje staande te houden, én hun sekse verbergen voor een objectieve beoordeling. Het woord “programmeuse” is misschien ook wel seksistisch en zouden we dus beter niet moeten gebruiken, maar dan moeten we ook af van “verpleegster”, “lerares” en “secretaresse”. Daarmee verbergen we de sekse van de uitvoerder van het beroep zodat beoordelingen objectiever worden. Het is triest dat zoiets blijkbaar nodig is om echte gelijkwaardige beoordeling van vrouwen en mannen te bewerkstelligen.

Misschien begeef ik me hier op nóg gladder ijs, maar zou het omgekeerde ook gebeuren bij mannen die een beroep hebben gekozen dat voornamelijk door vrouwen wordt beoefend? Wordt het werk dat wordt geleverd door een mannelijke secretaresse, of een mannelijke pedagogische kinderdagverblijfmedewerker (om maar gelijk een heel beladen beroepskeuze voor een man te nemen) , ook subjectief beoordeeld door vrouwen als deze weten dat het werk is gedaan door een man?

Moeten de mannen die in een vrouwenwereld werken zich ook voortdurend bewijzen om “hun vrouwtje te staan”? In dat licht ben ik nu ook wel erg nieuwsgierig naar hoe de programmeuse doorgaans de code van een collega accepteert. Ergens hoop (of verwacht?) ik dat ze hoofdschuddend feilloos het geslacht van de programmeur kunnen aflezen uit de code, maar desondanks in staat zijn om objectief te beoordelen.

 

Otto en de lompe stier

Op een smal landweggetje rijdt met een rustig gangetje, een roestig Golfje, bouwjaar 1978. Ooit was het waarschijnlijk wit, maar dat is bijna niet meer te zien. Hier en daar zitten gaten in de carrosserie, en de achterbumper hangt scheef. De auto ziet eruit alsof het rijp is voor de sloop. De motor pruttelt en blaast af en toe hoestend een wolk zwarte rook uit de uitlaat. De motor is eigenlijk op sterven na dood. Dat het ding nog rijdt is een waar mirakel.

Achter het stuur zit een 2 meter lange magiër genaamd Otto. En de haastige bestuurder van een veel nieuwere Golf achter  Otto maakt de grote vergissing om te proberen om Otto op te jagen. Dit doet hij door dicht achterop Otto’s bumper te rijden en heen en weer te slingeren. Otto trapt resoluut op de rem. De bestuurder van de andere auto moet uitwijken en belandt daardoor met zijn auto half in de sloot.

Vloekend en tierend klimt de man – type lompe stier – uit zijn auto en beent op Otto af, die nog bezig is om zijn gordel los te maken. Woest rukt de boze man de deur van Otto open, met als gevolg dat de hele deur afbreekt. De man kijkt er even verbaasd naar, maar smijt de deur dan maar op de grond. Intussen vouwt Otto zich bedaard achter zijn stuur vandaan en staat even later tegenover het boze mannetje dat ruim 2 koppen kleiner is dan Otto. Het stiertje kijkt woedend naar hem op.

Otto duwt het rund eenvoudig opzij en kijkt met één oog door zijn duim en wijsvinger die hij vlakbij bij zijn oog heeft naar de andere auto. En terwijl hij door zijn duim en wijsvinger blijft turen, pakt Otto de auto simpelweg met zijn duim en wijsvinger vast, tilt het met gemak uit de sloot en zet het behoedzaam achter zijn eigen auto weer op de weg. Hij gaat tussen de twee auto’s in staan en knipt tegelijk met de vingers van zijn beide handen. Zowel de motorkap van zijn eigen auto, als die van de andere auto springen braaf open.

“Hee, wat ga je doen!?”,  vraagt het stiertje waarvan de boosheid intussen is omgeslagen in verbazing. “Ssssst!”, sist Otto en sluit zijn ogen. Hij mompelt iets dat klinkt als “zabbazabbajaja,zabbazabbajaja zabbazabbazap” en klapt plotseling zijn grote handen hard op elkaar. De motoren van beide auto’s starten en klinken alsof er iemand steeds  de gaspedalen van de auto’s intrapt en weer loslaat.  De motor van Otto’s eigen auto pruttelt en rochelt terwijl er vette wolken zwarte rook uit de uitlaat komen. De andere, veel jongere motor klinkt veel gezonder.

Otto staat, nog steeds met de ogen gesloten, tussen de twee auto’s in, met zijn linker handpalm naar zijn eigen auto gericht, en zijn rechter handpalm naar de andere. En dan, in één snelle beweging, zwaait hij zijn linkerhand boven zijn hoofd naar rechts, en zijn linker hand voor zijn buik naar rechts. Vanonder beide motorkappen komt op het zelfde moment een felle flits. Beide motoren draaien nog steeds, maar nu komt het gepruttel en gerochel uit de moderne Golf, evenals de zwarte rook.

Otto wrijft in zijn grote handen en wil weer in zijn auto stappen, maar bedenkt zich. Hij loopt terug naar de andere auto en rukt het bestuurdersportier eraf. Deze neemt hij mee naar zijn eigen ouwe Golfje en bekijkt of het op zijn auto past. Het is ruim 10 centimeter te breed, en past eigenlijk niet.  Otto geeft de deur dan maar aan het lompe stiertje, die het verbouwereerd aanneemt. “Wa-wa-wa,  hoe-hoe-hoe?”, stamelt deze. Maar Otto geeft geen antwoord.

Rustig pakt Otto zijn eigen deur op en houdt het op een paar centimeter afstand van zijn auto, en laat het los. Alsof het door een sterke magneet werd aangetrokken, klikt de deur weer vast. Tevreden opent Otto vervolgens zijn deur en stapt behoedzaam achter zijn stuur. Hij draait zijn raampje open en zegt: “bedankt voor de motor, die van mij was al wat op leeftijd en lekte olie. Hij draait niet heel best meer, maar je komt er waarschijnlijk nog wel mee thuis hoor!” En dan scheurt Otto er met piepende banden vandoor. De arme stier kijkt hem, door het raampje van het portier dat hij in zijn handen heeft, met trillend onderlipje na.

Feestbeesten

In mijn jeugd zongen de Beasty Boys: You gotta fight, for your right, to….paaaaaaarty. Daar had ik dus helemaal niks mee. Ik ben geen feestbeest. Ik heb die obsessie voor feesten nooit begrepen. Niet dat ik in die tijd nooit naar feestjes ging hoor, daar niet van. Natuurlijk ging ik af en toe ook wel eens naar een feestje en dan ging ik ook best uit mijn dak, maar ik voelde nooit die onbedwingbare drang tot feesten. Feestjes moeten in mijn beleving juist ongedwongen zijn.

Mijn feestjes kenmerkten zich overigens ook niet door een zuip-obsessie met het doel om zo snel mogelijk dronken te worden. Ik ging naar feestjes vanwege de gezelligheid. Ik heb geen alcohol nodig om me gezellig te voelen. Natuurlijk dronk ik best een biertje of wat, maar niet omdat ik dronken móest worden.

Ook had ik nooit last van die “peer pressure” die ervoor zorgt dat jongeren gaan roken. Ik parkeer mijn auto regelmatig bij een P+R tegenover de ingang van een VO-schoolgebouw. Ik vind die zogenaamd stoere kindertjes die daar met zo’n stom peukje in hun mond staan te paffen, helemaal niet stoer. Eerder zielig.

Hopelijk zien mijn kinderen dit ook zo. Nu zijn ze nog te jong voor alcohol en sigaretten. Laatst, tijdens het eten, probeerde ik eens “op subtiele wijze” te peilen bij mijn kinderen hoe ze over roken denken. Dus ik zeg tegen mijn vrouw: “schat, wanneer zullen we onze tienertjes eens gaan leren roken? Ze zijn er al bijna groot genoeg voor”. Er klapten van schrik drie tienerkinnetjes op tafel. En mijn dochter schreeuwde diep verontwaardigd, voor mijn vrouw antwoord kon geven: “Papa, doe toch eens normaal! Ik ga toch zeker niet roken! Dat is hartstikke vies en je gaat er dood van hoor!”.

So far, so good. Hopelijk blijven ze nog lang en stellig bij die mening. Dát is namelijk wél stoer. Ik hoop ook dat mijn kinderen geen obsessieve feestbeesten worden, en niet meedoen met dat idiote comazuipen. Tot nog toe zijn de signalen gunstig. Als ze ’s ochtends een borrelglaasje op het aanrecht zien staan (en dat komt zelden voor), word ik door de kinderen bezorgd en een tikje teleurgesteld aangekeken. De tijd zal leren of ze zich ontpoppen tot feestbeesten, maar ik heb er een heel goed gevoel over.

Op blauwe maandagen je best doen

Als kind heb ik op een blauwe maandag ooit eens op voetbal gezeten. Maar als ik vroeger aan mijn ouders vroeg of ik op een sport mocht, dan kreeg ik altijd te horen dat we niet aan blauwe maandagen deden. Ik moest mijn best doen om het minstens een paar maanden vol te houden. Blauwe maandagen duurden daarom dus minstens twee maanden, was mijn interpretatie.

Zo heb ik een blauwe maandag gewaterpolood, gebadmintond, gejudood en dus ook gevoetbald.  Ook heb ik blauwe maandagen besteed aan postzegels verzamelen, ornithologie, schaken en gitaarles. Ik geloof dat mijn langste blauwe maandag vroeger zelfs wel een jaar geduurd heeft.  Kortom: ik deed heel erg mijn best als het ging om blauwe maandagen.

Vandaag was het blijkbaar blauwe maandag. De dag waarop je je blijkbaar depressief moet voelen omdat je nog een halve januari voor de boeg hebt. Omdat je je blijkbaar moet realiseren dat de blauwe maandag waarin je probeerde te stoppen met slechte gewoontes, niet langer duurde dan twee weken. Omdat één van die slechte gewoontes blijkbaar geld over de balk smijten was.

Niks van gemerkt, die blauwe maandag. Ik doe niet aan blauwe maandagen, zeker niet voor maar één dag. Dat heb ik van mijn ouders geleerd, en ik leer het nu ook aan mijn kinderen. Het leven zit natuurlijk vol blauwe maandagen. Het zijn periodes waarin je op ontdekking bent naar je identiteit. Het zijn periodes waarin je leert te vallen en weer op te staan. Het zijn periodes waarin je vriendschap en liefde vindt. In die periodes verleg je je grenzen en maak je je horizon breder.

Voor mij staat die blauwe maandag symbool voor proberen en leren.  Eigenlijk was ik een beetje vergeten dat je je hele leven lang aan blauwe maandagen kan doen, en dat ik die in soms eindeloos uit rek. Zo zit ik momenteel nog midden in een blauwe maandag waarin ik verwoede pogingen doe te bloggen. Die duurt intussen al een jaartje of 8. En een nog langere blauwe maandag duurt precies even lang als de leeftijd van mijn oudste kind. En onlangs ben ik begonnen aan een blauwe maandag wereld redden. Ik doe mijn best.

Schaatsen op straat

Nadat ik gisteren, vanwege de ijzel, het grootste deel van de dag thuis stoïcijns achter mijn laptop had zitten werken, besloot ik rond een uurtje of 4 in de middag ook maar eens het ijzige weer te trotseren. Even naar de supermarkt om spekvet te halen voor de geplande bietenstamppot. Ik glibberde met kleine, stijve stapjes over de spekgladde klinkertjes van de straat terwijl er kinderen op de schaats langs me roetsjten.

Na een goeie twintig minuten glibberen en glijden kwam ik bij de Appie. Daar was het nagenoeg uitgestorven. Code Rood maakt blijkbaar indruk. Even later stond ik weer buiten om weer aan de glibbertocht terug naar huis te beginnen. Maar toen herinnerde ik me dat ik bij de Aldi, van die spike-zooltjes had gezien die je onder je schoenen kunt binden. Ik besloot dat dit extreme weer me geen andere keus bood dan het aanschaffen daarvan. En een minuutje of 10 later stapte ik met zekere en “knirspende” (alsof ik voortdurend op een grindpad liep) tred over de glibberigste stukjes Dwingeloo die ik maar kon vinden.

Terug in mijn straat schaatsten mijn kinderen me tegemoet. Hee Papa, waarom knirspen je schoenen zo? En toen liet ik ze zien dat ik gewoon kon rennen zonder uit te glijden. Dat kwam ze goed van pas, want nu mocht ik de slee gaan trekken, liefst zo hard mogelijk.

Pas toen het al wat begon te schemeren drong het ineens tot me door hoe stom het was om me de hele dag op de zolder op te sluiten voor mijn o zo belangrijke werk. Hoe vaak komt het voor dat je op straat kunt schaatsen? De laatste keer dat ik dat deed was 35 jaar geleden. En zo kwam het dat ik even later op mijn trouwe ouwe Vikings een sleetje vol kinderen door de straat sleurde. Wat een pret!

Donkerblauw

Kleur: donkerblauw, stond erbij op de website. En in mijn maat beschikbaar, dus hup het winkelwagentje in. Enkele dagen later werd de broek, op het door mij gekozen tijdstip bezorgd. Heel mooi.  Maar toen ik de spiksplinternieuwe jeans uit de zak haalde, bleek dat donkerblauw niet te onderscheiden van zwart. Alleen bij een directe vergelijking bij klaar en helder daglicht, met een object waarvan ik 100% zeker wist dat het zwart was, in dit geval een tukkerpiano (glanzend zwarte piano dus, met een dankbare knipoog naar Herman Finkers), zag ik dat mijn nieuwe broek inderdaad ietsiepietsie blauwiger oogde dan de piano.

De broek was dus bijna zwart maar bevatte net genoeg blauw om te kunnen worden geclassificeerd als donkerblauw. Works for me! Qua kleding ben ik niet zo’n Pietje Precies. De broek heb ik maar gewoon gehouden. Het was voor het eerst dat ik online een kledingstuk kocht, en het paste zowaar perfect. Dan ga ik niet pietluttig doen over de zwartheid van het blauw. Wacht es even, als we nou de Zwarte-Pieten-smink ook ietsiepietsie aanlengen met blauw…

Lachgasneutraal

Dat onze aarde opwarmt komt maar ten dele door de CO2-uitstoot van onze vervoermiddelen, heb ik onlangs geleerd. De grootste boosdoener is blijkbaar helemaal niet het verbranden van fossiele brandstoffen. Het verminderen van de CO2-uitstoot gaat de opwarming van onze aarde nauwelijks tegen, in ieder geval niet meer snel genoeg. Er is namelijk een andere boosdoener die veel schadelijker is voor ons klimaat: veeteelt.

De wereldbevolking groeit ieder jaar met 80 miljoen mensen. Dus de wereldwijde behoefte aan vlees en zuivelproducten stijgt ieder jaar. Daardoor neemt de schaalgrootte waarmee veeteelt wordt gedaan alsmaar toe. Al die steeds groter wordende hoeveelheid runderen (maar ook varkens en kippen) hebben een alsmaar groeiende hoeveelheid water en voer nodig. Er worden jaarlijkse vele hectares oerwoud gekapt om te voorzien in de behoefte aan veevoer. En al die koeien laten ongelooflijk veel scheten die  methaan en lachgas (296 keer schadelijker voor ons klimaat dan CO2) bevatten.  Het schijnt dat een kilo rundvlees, qua uitgestoten broeikasgassen, even schadelijk voor het milieu is als een autorit van 45 kilometer.

Misschien had ik beter niet naar de Cowspiracy-Infographic-Metric
Cowspiracy-documentaire
kunnen kijken. Het heeft me nogal aan het denken gezet. Het heeft me nogal serieus laten overwegen om mijn consumptie van vlees en zuivel drastisch te gaan verminderen. Misschien moet ik wel vegetariër worden, of nog drastischer: veganist. Daar loop ik nu dus over na te denken. De feiten liegen er echt niet om. Kijk maar in (klik maar op) de infographic hiernaast. 2500 koeien produceren jaarlijks evenveel organisch afval als een stad met 411000 inwoners. De hoeveelheid water die nodig is om 1 hamburger te produceren is 3000 liter, evenveel als 2 maanden lang onafgebroken douchen.

Bij iedere hap vlees, en bij iedere slok melk draag ik bij aan onze klimaatverandering. Iedere hap en slok is een hap uit een stuk oerbos. Iedere hap kost honderden liters water. Een vergelijkbaar sommetje kun je ook maken voor kippenvlees en eieren.  Veganisme schijnt wel hartstikke  gezond te zijn, maar o wat zou ik die boterham met kaas missen. Of een gebakken eitje.

Oud en nieuw komt er straks al weer aan. Ik geloof dat ik mijn goeie voornemens al weet. Ik wil , nee moet, “lachgasneutraal” (natuurlijk is het breder dan dat, maar het klinkt wel goed)  gaan leven. Maar ik weet ook dat ik het nemen van het besluit om veganist te worden heel moeilijk ga vinden. Parttime veganisme lijkt me niet genoeg, maar misschien moet ik het wel langzaam opbouwen. Tips en aanmoediging zijn welkom!