visie

Eerst vader

Sinds ik gescheiden ben en mijn kinderen, wanneer ze bij mij zijn, zelf moet opvoeden, denk ik veel meer na over hoe ik vader wil zijn. Moet zijn. Op dit moment weet ik eigenlijk vooral hoe ik mijn rol als vader niet wil invullen. Ik mag een heleboel dingen niet zijn van mezelf als het aankomt op vaderschap. En ik hanteer meestal de ik-zie-wel-methode. In mijn eigendunk kent mijn vindingrijkheid namelijk geen grenzen. Ik vind altijd een oplossing. Dat is mooi papa, maar wij willen duidelijkheid en structuur. Wij willen een plan!

Die ik-zie-wel-mentaliteit komt misschien wel voort uit mijn hang naar vrijblijvendheid. Ik hou eigenlijk niet van vastomlijnde plannen. Die voelen verstikkend. Afspraken ook. Maar vaderschap is niet vrijblijvend. Vaderschap houdt een grote verantwoordelijkheid in. Dat besef is levensgroot. Het belang van mijn kinderen zou natuurlijk moeten prevaleren over mijn eigen belang. Ik ben eerst vader. Niet altijd makkelijk, maar wel glashelder.

Eerst vader. Dat is de fundering waarop ik een solide stuk vaderschap wil zetten. Dat is allemaal leuk en aardig, maar dan moet er wel een stip op de horizon komen. Dan krijgt het vaderschap pas richting. Dat mooie advies kreeg ik onlangs van iemand die daar verstand van heeft. Wat vind ik dan belangrijk om te bereiken met mijn vaderschap? Niet voor mij, maar voor mijn kinderen. Ik vind dat best lastig. Verder dan “nou, gewoon, alles wat nodig is” kom ik niet. Minimaal dat mogen de kinderen toch van me verwachten?

Eerst vader. Die kun je ook anders opvatten. Vader eerst. Die kant lijkt me toch ook best belangrijk. Ik mag mezelf niet verliezen. Niet weer. Dus ik moet balanceren tussen “nu ik” en “eerst vader”. Soms vader eerst zodat hij zo veel mogelijk eerst vader kan zijn.

Wenkende perspectieven

Om redenen die ik niet helemaal begrijp hoor ik in mijn werkomgeving de laatste tijd vaak dat we van een wenkend perspectief willen uitgaan. Ik ben blijkbaar visueel ingesteld, want ik zie bij “wenkend perspectief” een soort paradijs voor me, een ideaal beeld, maar heel in de verte. Het pad ernaartoe gaat door wouden en dalen vol onbekende obstakels. Een heel eind van mijn gezichtspunt verwijderd staat op dat pad, bovenop een heuvel, een persoon die mij bemoedigend gebaart hem (of haar, dat kan ik niet zien) te volgen.

Ik vermoed de betekenis van streefbeeld. Een wenkend perspectief is dan een ideaalbeeld waar wij ons naartoe getrokken zouden moeten voelen. Wenkende perspectieven liggen in de verte, dus ze zijn niet voor iedereen even scherp zichtbaar. Het is voor velen een stip op de horizon. Wenkende perspectieven worden geschetst door visionairen. Dat doen zij met veel overtuiging, zodat leiders op basis van de hen voorgeschotelde visie besluiten om hele legioenen te mobiliseren en te verplaatsen in de richting van de stip. Een visionair kijkt alleen maar in de verte, dus die ziet de voorgrond dan weer onscherp. Op de tocht naar de stip loopt hij voorop en wijst in de richting van het wenkende perspectief. Over de manieren om er te komen spreekt hij breeduit, zonder concreet te zeggen hoe precies. Dat laat hij over aan het inzicht van zijn volgers. De visionair neemt alleen de twijfel weg of de richting juist is.

In de verte zie ik de toekomst. Achter mij zie ik mensen die mij verwachtingsvol aankijken. Ik tuur weer in de verte en zie warempel iemand wuiven, maar als ik met mijn ogen knipper is hij weg. Of nee, nu staat hij een heuveltje verderop. Ik wijs in de richting van het heuveltje en kijk weer achterom. Niemand beweegt, maar uit de groep komt een leider naar voren. Ik wijs hem de paden die ons mogelijk dichterbij ons doel kunnen brengen. Ik wijs hem op de door mij ingeschatte risico’s bij ieder pad. Dan kiest de leider resoluut de snelste en de goedkoopste van de paden die ik adviseerde. Ach, zolang we het wenkende perspectief maar niet uit het oog verliezen, vind ik het goed.