vertrouwen

Niet oordelen is moeilijk, weet ik. Ik betrap me er nog vaak op. Misschien is het voor een mens gewoon ook wel onmogelijk om nooit te oordelen. Dit is hoe ik oordelen heb leren zien: je vormt een mening over hoe iemand is op basis van wat je op dat moment waarneemt. Iemand doet nu ongeduldig, dus je oordeelt dat die persoon altijd ongeduldig is. Iemand ziet er nu onverzorgd uit, dus je oordeelt dat die persoon zich altijd slecht verzorgt. Dus je verwart dan doen met zijn, of heden met altijd.

Misschien als je het gedrag bij de persoon heel vaak waarneemt en nauwgezet bijhoudt in logboekjes, zou je die persoon kunnen labelen met dat gedrag. Maar ook dan verwar je doen en zijn. Misschien kunnen we aan Google, Facebook en andere sociale platformen vragen of we hun logboekjes over ons doen en laten mogen inzien. Maar goed, het is veel werk om voor iedereen die je in je leven ontmoet bij te houden of het gedrag consistent genoeg is voor een definitief etiket.

Toch onthouden we onwillekeurig hoe mensen zich gedragen. Vertrouwen is volgens mij afhankelijk van dat geheugen. Het duurt even om iemands vertrouwen echt te winnen. Vertrouwen komt te voet. Je ziet consistent “betrouwbaar” (ook dat is een waardeoordeel waar oplichters dankbaar gebruik van maken) gedrag dat je gerust stelt. Dus deze persoon krijgt het etiket “betrouwbaar”. Dat doe je eigenlijk min of meer onbewust. Op een dag neem je bij die persoon “onbetrouwbaar” gedrag waar. Afhankelijk van je vertrouwen, krijgt de persoon nog enkele herkansingen. Maar na enkele foute gedragingen geeft het vertrouwen zijn paard de sporen en plak jij heel bewust het etiket “onbetrouwbaar” op die persoon. En kom maar weer eens van dat etiket af.

Vandaag betrapte ik mezelf op iets bijzonders in dit opzicht. Het lukt me merkwaardig goed om nagenoeg oordeelvrij te zijn over iemand waar ik al een tijdje heel nieuwsgierig naar ben. Ik zeg “nagenoeg” omdat ik merk dat ik het wel doe, maar dat ik die oordelen dan meteen ter zijde leggen kan met de gedachte: “dat ze dit nu laat blijken, betekent niet dat ze ook echt altijd zo is”. Blijkbaar kan ik wat ik nu waarneem gewoon allemaal accepteren, omdat ik me daar voor open heb gesteld. Dit staat natuurlijk wel haaks op hoe vertrouwen werkt, maar misschien betekent het dan ook dat ik haar dus onvoorwaardelijk en grenzeloos vertrouwen wil. Tja, wat zegt dit gedrag over mij? Oordeel maar.

Natuurlijk was de zomervakantie dit jaar al weer veel te kort. Dat is altijd zo. Ik donderde er wel hals-over-kop in, en meteen erna kon ik op vol vermogen doorgaan waar ik mee bezig was. Dat was níet altijd zo, maar schijnt vandaag de dag normaal te zijn. Misschien komt dat wel door het Nieuwe Werken. Ik werk al jaren nieuw.

X-werken heet dat bij Enexis. De X is een soort lievelingsletter van Enexis. X staat voor doorkruising, kruisverbanden en kruisbestuiving. X-werken betekent dat werk- en privé-zaken elkaar gedurende de dag doorkruisen. Je doet ze gewoon op de momenten die voor jou handig uitkomen. Door elkaar en tegelijk. De grens tussen werk en privé is daardoor vervaagd. Eigenlijk zou het X-leven moeten heten.

In de zomervakantie ga ik trouwens wel zoveel mogelijk “offline”. Alleen whatsapp en een beetje facebook om de beleefde belevenissen met familie, vrienden en bevriende collega’s te delen. En als je na de vakantie dan weer helemaal online gaat, word je dus meteen bedolven onder een tsunami van e-mail. Nadat ik mijn telefoon weer online had gezet stond ‘ie binnen enkele minuten bol van de ongelezen berichtjes. En het eerste berichtje dat ik las ging toevallig over een interessante vacature.

Eigenlijk was ik nog niet direct op zoek naar een andere baan. Wel vond ik het in mijn huidige baan wel steeds moeilijker worden om werk en privé in balans te houden. Maar ineens lag daar die vacature. Om een lang verhaal kort te maken: ik solliciteerde en 3 gesprekken later had ik de baan. Gedurende die periode, het duurde nog geen 3 weken, liep ik dus bij Enexis rond met een geheim. Een soort zakelijk vreemd gaan. Ik wist dat ik al bezig was met het nemen van afscheid. Tegelijkertijd moest ik nog wel even de schijn ophouden dat ik dat niet ging doen, totdat ik een aanbod had ontvangen van mijn nieuwe werkgever, en deze had aangenomen. Dat gaf me geen goed gevoel.

Het nemen van het besluit voelde als een grote opluchting. Ik belde gelijk de baas om hem op de hoogte te brengen van mijn voorgenomen “X-it” (spreek uit: exit) bij Enexis. Die baas is een bijzondere persoon. Een echte bezielende leider die voor zijn mensen staat. Ik heb een heel goede relatie met hem opgebouwd. Een relatie die is gebaseerd op wederzijds respect en vertrouwen. Het gesprekje waarin ik hem over mijn vertrek ging vertellen had ik al honderdduizend keer in mijn hoofd afgespeeld. Ik ging hem in de steek laten, en dat kun je op geen enkele manier luchtig brengen.

Al meteen na mijn begroeting – “Hee, met Mark” – hoorde ik al aan zijn ademhaling dat hij aanvoelde dat ik iets belangrijks ging zeggen. Ik begon met “Eh”, waarop minstens 3 seconden stilte volgde. En toen zei ik het maar gewoon: “Ik ga weg bij Enexis”. Aan de andere kant van de lijn bleef het even stil, maar toen kwam een begripvolle reactie. Natuurlijk was het voor hem slecht nieuws, maar hij zette het meteen om in iets positiefs. Hij zag voordelen in de nadelen, iets dat mijn baas sterk kenmerkt. Nog meer respect.

De volgende dag diende ik mijn ontslagbrief in. Vanaf dat moment resteerden mij nog een dikke 2 maanden bij Enexis. Twee maanden waarin ik nog even al mijn projecten moest afronden en mijn werk moest overdragen. Het was een soort eindsprint. En nu zijn die twee maanden ineens om. Plotseling is het einde van een tijdperk daar. Op de laatste dag van november lever ik nog mijn spullen in, en dan ben ik onvermijdelijk een X-collega.

Maar de eerste dag van december is ook de eerste werkdag bij mijn nieuwe werkgever. De baas is niet nieuw, want die heb ik maar gewoon meegenomen 😉