parkeren

Omdat er geen geld meer zou zijn voor wat meer parkeerhaventjes, wordt er voor mijn deur driftig wildgeparkeerd. Ik doe het zelf ook. Al maanden zet ik mijn bolide direct voor mijn huis, aan de overkant van de straat op de rand van onze “brink”. Natuurlijk mag ik aan “mijn” plek geen enkel recht ontlenen. Toch deed ik dat, want het irriteerde me mateloos dat mijn plek ineens was ingepikt door de buuf. De buuf nog wel. Zij woont al een tijdje samen met haar nieuwe liefde. En hij brengt een boot en twee auto’s mee. Heb ik helemaal geen moeite mee. En ik begrijp ook dat dat allemaal niet op hun oprit – want die hebben ze – past.

Nu ben ik niet iemand die het conflict opzoekt. Dat is gewoon niet mijn aard. Ik maak geen olifanten van muggen. Eerder het omgekeerde. Ik kan toch ook wel een stukje verderop wildparkeren? Waarom zou ik per se precies voor mijn deur moeten kunnen parkeren? Mijn buuf doet dat eigenlijk nu zelf ook. Haar eigen buren – eveneens met eigen oprit – moeten ook drie auto’s kwijt (zo’n beetje 1 auto per gezinslid). En daarvan staat er eentje wildgeparkeerd. Buuf kan in principe ook 2 huizen naar rechts wildparkeren. En ik snap helemaal dat ze dat niet doet, want dat zou ik ook niet doen.

Bovenstaande gedachten bleven bij gedachten. Ik ben (nog) niet met buuf in gesprek gegaan hierover. Wat zegt dit over mij? Wat zegt het over mij dat ik me erger aan het inpikken van een parkeerplek die niet eens een parkeerplek is, laat staan van mij? Ik laat deze mug geen olifant worden. Zo zit ik immers niet in elkaar.

Hoe zit ik dan wel in elkaar? Welnu, achter mijn voortuintje ligt ook een strookje gemeentegrond. Daar kan mijn auto ook best staan. Dat heb ik dus laatst gedaan toen ik een vracht boodschappen moest uitladen. Ik heb de auto er de hele nacht demonstratief laten staan. Nu weet ik niet of ik het me verbeeld dat mijn nukkige boodschap is aangekomen, maar buuf zet nu al een aantal dagen haar auto niet meer op “mijn” wildparkeerplek. Dankzij deze wildparkeerprikelen ben ik toch mooi weer een inzicht rijker.

Er komt een roestige, reutelende Volkswagen Golf het levendige uitgaanscentrum van Hoogeveen ingereden. Het is een wrak op wielen en praktisch een oldtimer, maar volgens Otto is het nog een prima karretje. “Beetje roestig, maar verder mankeert er niets aan. Zo maken ze ze tegenwoordig niet meer”, zegt hij tegen iedereen die hem vraagt of het niet eens tijd is voor een nieuwere auto.
Otto kijkt op het klokje op zijn dashboard. Het werkende klokje wel te verstaan. Otto’s hele dashbord zit namelijk volgeplakt met zelfklevende klokjes. Omdat er geen plek meer was, zit het werkende klokje op een oud, kapot klokje geplakt. Otto koopt simpelweg steeds een nieuw klokje als de vorige stopt met werken. Van batterijen vervangen heeft Otto nog nooit gehoord. Het werkende klokje vertelt Otto dat de film over 2 minuten begint.
“Mooi op tijd, nu even een parkeerplaats regelen”, mompelt Otto tevreden. En omdat hij een hekel heeft aan ver lopen, rijdt Otto optimistisch de volle parkeerruimte direct naast de ingang van de bioscoop op. Dan knipt Otto met zijn vingers en er komt een jonge, nerveus kijkende man uit de bioscoop gerend, achter hem aan strompelt met vertrokken gezicht een hoogzwangere jonge vrouw. De man loopt naar de stationwagen die het dichtst bij de ingang staat en zapt de deuren van het slot. Het is zo’n saaie, zwarte leasebak waarvan er dertien in een dozijn gaan. De man springt achter het stuur en start de motor. Als hij zijn portier woest dicht trekt, valt er een papiertje uit de auto dat door de wind wordt opgepakt. Puffend en steunend klimt de moeder in spé ook in de auto en nog voor ze de deur heeft dicht getrokken rijdt de wagen met piepende banden achteruit. Otto krijgt heel eventjes last van een klein beetje schuldgevoel als hij de mengeling van ongelooflijk balen en wilde paniek in de ogen van de vader in spé ziet.
Desalniettemin zet Otto zijn aftandse Golf op de plotseling vrijgekomen parkeerplaats en stapt uit. Otto kijkt omhoog. Er dwarrelt een papiertje naar beneden dat hij in zijn hand opvangt. “Wat een stinkende mazzel”, zegt Otto grinnikend, “een parkeerkaartje met precies genoeg tijd”. Hij legt het braaf onder de voorruit op zijn dashboard en loopt de bioscoop in. Bij het loket koopt hij een toegangskaartje voor de film “Cowboys & Aliens” en even later zit Otto, precies op tijd voor de film, met een grote emmer popcorn (met extra zout) en een grote beker cola (zonder ijs) op een mooie plek midden in de zaal. De stoel is nog warm en de vrije stoel ernaast ook. Otto’s naam is natuurlijk Haas.
Otto maakt nooit plannen, maar doet gewoon wat in hem op komt. Waarom zou je ook plannen als je met een knip van je vingers alle problemen gaandeweg kunt oplossen. Een probleem zoals een parkeerplaats vinden direct voor de deur lost Otto de Magiër natuurlijk niet op door op tijd van huis weg te rijden, maar door “de loop der dingen” een beetje naar zijn hand te zetten. Wat maakt het uit dat die baby een paar uur eerder op de wereld komt. Als dank voor de vrije parkeerplaats en het parkeerkaartje zorgde Otto dan weer wel voor een groene golf op de hele route naar het ziekenhuis én voor een vrije parkeerplaats direct voor de ingang van het ziekenhuis. De directeur die namelijk op bezoek was bij zijn oude moeder die net was geopereerd moest ineens dringend naar de zaak omdat het brandalarm zou zijn afgegaan. Natuurlijk loos alarm…