Dwingelderveld, in mooie weekenden loopt heel Nederland daar en soms ook half Duitsland. Vandaag heb ik de natuur helemaal voor mezelf.

Ik loop zo snel mogelijk bij de weg vandaan die dit mooie gebied doorklieft. Het geraas van het verkeer stoort. Jammer genoeg draagt dat geluid nu heel ver omdat de bomen zo kaal zijn.

Het is bijna windstil en kil. De vennen zijn omringd door dorre bomen. Niets beweegt. Zo doods en zo vredig. Ik laat me erdoor bewegen. Wervelende gedachten dwarrelen rustig neer terwijl ik mijn pad volg.

Een jonge berk buigt zich over mijn pad en lijkt me aan te moedigen om dit pad te blijven volgen. Ik volg het advies. Even later breekt zelfs de zon even door. De bleke stralen worden weerkaatst door de talloze waterpoelen om me heen. Een schitterend moment dat zich niet liet pakken door de lens van mijn telefoon. Waarom zou het ook?