fotografie

Een plaatje zegt meer dan duizend woorden. Dus dan maak je altijd de afweging: maak ik een mooie plaat, of schrijf ik even een stuk tekst van duizend woorden. Het hangt ervan af hoe ingewikkeld het onderwerp is dat uitgelegd moet worden. En het hangt ervan af hoe goed je bent in het maken van plaatjes.

Maar het hangt ook van je voorkeur af. Zelf schrijf ik graag, dus ik ga voor duizend prachtige woorden. Af en toe zet ik er wel eens een plaatje bij, maar dat is meestal puur ter illustratie. Als ik al een zelf geschoten plaatje plaats, dan doe ik dit om er een verhaal bij te vertellen. Ik ben ook maar een matige fotograaf, dus ik moet mijn plaatjes ook wel bijlichten met wat tekst. Ik ben meer praatjes- dan plaatjesmaker.

Wel volg ik diverse foto-blogs. Ik hou namelijk wel veel van fotografie, maar vooral als kijker. Foto’s die een verhaal vertellen, zonder dat er woorden voor nodig zijn, spreken me het meest aan (bijna letterlijk).

Wat ik (nog) helemaal niet volg, zijn vlogs. Zo wist ik pas sinds vandaag af van het bestaan van Enzo Knol, de populairste vlogger op dit moment. Hij schiet de hele dag niets anders als filmpjes. Gegrepen uit zijn interessante leven. Iedere dag zet hij een nieuw filmpje online. Het is een vlugge vlogger. Het is veelzeggend dat ik hem nog niet kende. Ik zat lekker onder mijn rots.

Technisch gezien is een filmpje een heleboel plaatjes (frames) die je snel achter elkaar toont. Een filmpje van een minuut bevat al snel 300 frames. 300 plaatjes die elk meer vertellen dan duizend woorden. Vertelt een vlog van een minuut meer dan 300.000 woorden? Misschien wel als er niet teveel bij gesproken wordt.

Maar misschien hoeven filmpjes wel helemaal nergens over te gaan om het bekijken waard te zijn. Na het zien van 30 seconden Knolpower, haakte ik al af. 30 seconden die mij in potentie meer dan 150.000 woorden hadden kunnen zeggen. Maar het zei mij helemaal niks. Het gaat helemaal nergens over, en toch meer dan een miljoen bezichtigingen. Blijkbaar denken al die kijkers er anders over dan ik. Ik ben ook maar een ouwe zeur. Laat mij maar lekker mopperen op mijn ouderwetse blog met amper 40 volgers. Blatende bloggers zijn passé. Dit is de tijd van de vlugge vloggers.

Jaren geleden (1999) stond ik met mijn oude Yashica FR I (0,0 megapixels) op het juiste moment op de juiste plek. Mijn vrouw en ik hadden ons vanwege de alsmaar aanhoudende regen verschanst in een huisje in Oltjärn (Zweden, bij Hedeviken). Het was rond een uur of 9 in de avond dacht ik, en het regenen hield eindelijk op. De zon kwam plots achter de wolken vandaan en bescheen de wegtrekkende bui. Als afscheidscadeautje kregen wij toen deze prachtige overtallige regenboog voorgeschoteld (zie foto hierboven). En ik stond dus klaar met mijn ouwe camera. Ik had er een polarisatiefilter op gedraaid waardoor ik de regenboog perfect kon vastleggen op de diafilm.

Later kwam mijn foto via een collega van mijn vrouw in de kringen van de meteorologen en kreeg ik het verzoek of mijn plaatje mocht worden gebruikt voor wetenschappelijke doeleinden. Ik stemde meteen in onder de voorwaarde dat mijn naam erbij werd vermeld. In Duitsland (waar ik toendertijd woonde) werd in het jaar nadat ik de foto had genomen zelfs een boekje over weerverschijnselen uitgebracht waarin mijn foto werd gebruikt. En mijn foto werd gepubliceerd in een Deens meteorologisch vakblad. Van beide kreeg ik een exemplaar, die ik nu ik dit schrijf even nergens meer kan vinden. Ze liggen beslist in een oude doos ergens op zolder, niet ver van mijn oude Yashica.

Ik was mijn regenboog al weer haast vergeten tot ik hem zomaar tegenkwam op Pinterest in een heus virtueel regenbogenmuseum. Mijn regenboog, in een museum! Terwijl ik de virtuele traan wegpinkte bedacht ik me dat dat moment waarop ik vol ontzag dit wondertje van de natuur aanschouwde, dus nu virtueel door de hele wereld kan worden herbeleefd. Toch leuk.