In de trein

Speciale Berlijnservice

Een mevrouw en een meneer met twee grote koffers zetten zich neer in de stoelen direct achter mij. Ze hijsen zich uit hun dikke sjaals en jassen. “Hè hè”, zegt de mevrouw, “daar zitten we dan”. De meneer beaamt dit gegeven met een “Nou!”. De trein vertrekt meteen. “Goh, we hadden ook geen minuut later moeten zijn, hè”, klaagt de meneer, “dan hadden we onze trein gemist, wat een drama”.

Ik trek mijn laptop uit mijn tas en klap het open. “Dit is wel eerste klas, hè”, merkt de meneer meteen op. “O?”, vraagt de mevrouw. Maar ze blijven maar gewoon zitten. Ik zeg zelf niks, want wat gaat mij het aan? Dan komt de conducteur de coupé binnen gelopen: “goedemorgen, uw vervoersbewijzen alstublieft”. Even later is hij bij de meneer. “U zit verkeerd meneer, dit is 1e klas”. De mevrouw zucht en zegt: “O, maar dan zit ik ook verkeerd, want we horen bij elkaar”. “Dan moet u beiden een stukje doorlopen”, zegt de conducteur.

“Ja, we moeten helemaal naar Berlijn”, zegt de meneer dan gezellig. “Oooooo, had u dat nou even gelijk gezegd meneer”, roept de conducteur dan uit. “Nee, reizigers naar Berlijn vormen natuurlijk een uitzondering. Blijft u lekker zitten zeg. Wilt u er ook nog een kopje koffie bij misschien? Krantje? It’s on the house, speciale Berlijnservice!”, roept de conducteur uit. Met een zwierig gebaar trekt de conducteur zijn telefoon en belt meteen de ketering. “Ja hallo, ik heb hier twee reizigers naar Berlijn. Kunt u even twee koffie met een koekje komen bezorgen. Met een krantje erbij. Wat? O, een telegraafje zo te beoordelen. Ja. Okee. Bedankt!”, en de conducteur kijkt de meneer en mevrouw breedgrijnzend aan.

De meneer en mevrouw durven niks te zeggen. Neemt de conducteur ze nou in het ootje? “Eh, ik had toch liever een kopje thee dan”, durft de mevrouw heel zachtjes uit te brengen. “EN NU OPHOEPELEN, STELLETJE OUWE ZEMELAARS!”, roept de conducteur dan met overslaande stem. De meneer en mevrouw kruipen met bibberende onderlipjes in hun dikke jassen en sjouwen zichzelf en hun koffers bedremmeld naar de 2e klas. Och toch. “En nog een prettige reis naar Berlijn!”, roept de conducteur hen dan poeslief achterna.

Heren horen niet in bussen

Tussen Zwolle en Meppel reden gisteren even geen treinen. Dat heb je soms. Deze keer stonden er ruimschoots genoeg, luxe bussen klaar. Als schaapjes werden de passagiers bijeen gedreven door mannetjes en vrouwtjes in fluoriserende gele vestjes. Gedwee liet ik me mee drijven tot ik op mijn plekje in de bus zat. De chauffeur had sky radio aan staan. Uit de plafond-speakers boven de stoelen klonk muziek uit de jaren 80. Roxette, geloof ik.

Schuin voor me ging een deftig heerschap met een Frans hoedje op zijn grijze kop met een diepe zucht zitten. Hij spotte de chauffeur van de bus die even door de bus liep om te zien of iedereen recht zat. “Chauffeujjjj, kan dit uit alstublieft?”, riep het heerschap met de Franse hoed, en hij wees naar de plafond-speaker boven zijn hoofd. “Nee, dat kan niet”, zei de chauffeur kortaf. Het heerschapje keek geërgerd om zich heen, op zoek naar medestanders, maar zijn buurman deed snel zijn oordopjes in. Zelf dook ik maar in mijn elektronische boek.

De heer met het hoedje zag er nu toch wel wat sneu uit. Hij had zijn tas op zijn knieën en zijn handen om de hengsels geklemd. Het is me ook wat: van ruime stoel in de 1e klas naar een krappe stoel in een bus. Ik zat feitelijk in hetzelfde schuitje, maar schikte me maar gewoon naar de situatie. Ze hadden me ook uren op het koude perron kunnen laten staan in vertwijfelde afwachting op informatie over de toestand. Maar het heertje met de Franse hoed wilde het er niet bij laten zitten. Met bevende handen haalde hij een papiertje uit zijn tas. Een foldertje over ’t een of ’t ander. De achterkant was blanco. Toen haalde hij een chique pen uit zijn binnenzak en schreef hij driftig: “17.50, in de bus”.

Het boze heertje dacht een tijd na. Zijn dikke vingers frummelden nerveus. Plotseling beseft ik me dat ik de man zat te bespieden, dus besloot ik mijn ogen maar even dicht te doen. In mijn gedachten schreef ik met het boze heertje mee: “Geachte heer, met diepe verontwaardiging wil ik u mededelen dat ik door de uwen nogal onheus en met onbetamelijk gebrek aan respect voor oudere heren met hoeden bejegend ben”, zoiets.

Het duurde niet lang voor we in Meppel aan kwamen. Niks langer dan de trein erover zou hebben gedaan. Toen ik mijn ogen open deed ving ik een glimpsje op van het papiertje van het boze heertje met de Franse hoed. Er stond een tijdslijn op. Aan het begin ervan stond 1979. Toen was het OV-personeel nog vriendelijk en beleefd. Toen zette de NS nog taxi’s in voor heren met Franse hoeden. Heren horen toch ook niet in bussen waar je wordt gedwongen te luisteren naar popmuziek?

Binnenzak

Soms zou ik in de binnenzak van mijn eigen warme jas willen kruipen, terwijl ik het draag
Bijvoorbeeld op zo’n waterkoude, mistige herfstochtend op het perron waar mijn trein moet aanmeren
Heerlijk beschermd tegen de elementen rolde ik me dan lekker op in mezelf
Ik zou weer lekker in slaap dommelen op de deining van mijn eigen ademhaling
En als de trein dan kwam, werd ik ruw door mezelf uit mijn binnenzak gevist en in de trein gesmeten, dat wel
Maar eenmaal zittend in de coupe kruip ik weer fijn in mijn binnenzak en snurk verder

Gelukkig bijna uitgestorven

Voor ik mijn (gemakshalve zeg ik ‘mijn’, maar eigenlijk heb ik het ding in bruikleen van de baas) schootcomputer – type stoeptegel met vergelijkbaar gewicht – openklap in de trein kijk ik schuchter om me heen. Het is een 1e klas coupé, dus op diverse schoten ligt een laptop open. Hier en daar een eitje met een appeltje, maar overwegend zakelijke apparaten met een versie van Microsoft’s OS “Windows” erop. Ik zie gelikt zwiepende venstertjes op die schermen. Een en al grafische lenigheid. Toe maar! Windows 7 zeker! Uitslovers. Allemaal expres op standje maximale flitsflats-imponering gezet. Om de ogen uit te steken van noodgedwongen dinosaurier-users zoals als ik.

Hopelijk met een blik van “ik vind het helemaal niet belangrijk om een moderne OS op mijn laptop te hebben” klap ik mijn laptop nonchelant open. Met een hoop geflikker komt mijn scherm tot leven en zit dan gelijk helemaal vast. Na een halve minuut reageert het ding nog steeds niet op mijn dringende aanmoedigingen op de toetscombinatie ctrl-alt-del, hoe stevig ik ze ook in druk. Geroutineerd houd ik dan maar de power-knop 4 seconden ingedrukt. Dat geeft altijd resultaat en weldra zie ik het vertrouwde opstartscherm.

Onmiddelijk meen ik achter mij gegrinnik te horen. Sissend gefluister: “pfff moet je zien…wzwzwzwz…XP…kgmpf”. Ik doe alsof ik even iets uit mijn jas moet pakken die op het bagagerek ligt. Steels kijk ik naar de mensen op de stoelen achter mij. Ogen schieten schuldig opzij. Hah!

Ja, mijn laptop draait nog Windows XP. Een OS uit de oertijd. Niks geen soepele, sexy flitflats user interface, maar sobere spartaansheid. En bovendien werkt het ook nog eens niet goed. Ja, die zandloper, die wel. Die doet het uitzonderlijk goed. Zelfs Microsoft wil niet meer met XP worden geassocieerd en heeft haar zegen en steun voor dit kind uit het nest ingetrokken. Dit prehistorische OS is zwaar bedreigd met uitsterven. En dat is maar goed ook.

Eind van dit jaar mag ik ook over op Windows 7. Gezien de gebleken houdbaarheid van XP zal ik daar in mijn beroep zeker de komende 8 jaar mee moeten werken. Over acht jaar kan ik dit verhaal dan gewoon recyclen. Ik hoef alleen ‘XP’ te vervangen door ‘W7’ en ‘Windows 7’ door ‘Windows 12’. Ja, Windows 8, 9 en 10 worden dan overgeslagen, want als bedrijf moet je een OS tot op het bot afkluiven voor een positieve business case.

Otto De Omslachtige

In de garage van Otto de Magiër staat zijn 26 jaar oude VW Golf. De garage is opvallend en tegelijk ook weer niet, want het heeft geen deuren. De oprit ernaar toe eindigt in een muur die helemaal is volgewoekerd met Wilde Wingerd. Met een zacht “fwoep” verschijnt Otto ineens in zijn garage. Hij knipt met zijn vingers en het portier van zijn auto zwaait open. Hij stap in zijn auto, start de motor en sluit zijn ogen.

Op Rijksweg N371, tientallen kilometers van Otto’s huis vandaan, zou de bestuurder van een bestelbusje toch zweren dat de weg voor hem zoëven nog leeg was. Maar nu rijdt er honderd meter voor hem ineens een ouwe, roestige Golf. Maar het is grijs, bewolkt weer en het miezert, dus daar wijt de bestelbusbestuurder het maar aan.

Otto heeft er behoorlijk de sokken in. Hij trekt zich weinig aan van de maximale snelheid van 80. Verderop houdt een motoragent met een mobiele radar snelheidscontrole. Otto geeft gas bij en zwaait naar de agent, maar de agent kan niet terugzwaaien, want hij rent achter zijn motor aan die plotseling startte en in de richting van de sloot hobbelt.

Otto baalt als hij even later achter zo’n brommobiel rijdt. Op de achterkant zit een sticker met “World’s best driver”. Het ding rijdt nog geen 50 kilometer per uur. Op de andere weghelft rijden teveel auto’s dus inhalen is er niet bij. Otto laat daarom zijn stuur los en sluit even zijn ogen. Dan klemt hij zijn kaken op elkaar, brengt hij zijn handen voor zijn borstkas en duwt ze krachtig van zich af. De brom-mobiel schiet ineens als een raket vooruit. Verbijsterd kijkt de brom-mobielrijdster naar de snelheidsmeter. Die staat voorbij de 60, maar ze weet zeker dat ze nu minstens 90 rijdt. Met een tevreden grijns trapt Otto zijn gaspedaal weer in.

Maar verderop ontstaat het volgende obstakel al. De brug gaat open. Otto slaakt een gefrustreerde zucht en schudt zijn hoofd. Zeker weer zo’n suf plezierjacht. Theatraal gooit hij zijn handen omhoog en de Golf verdwijnt. Op de P&R van Station Meppel klinkt het typische fluitende geluid van een vallend projectiel. Enkele mensen die op de parkeerplaats liepen, turen en wijzen naar boven. Dan smakt plotseling een aftandse, oude VW Golf precies op een parkeervak. Er komt witte rook onder de motorkap vandaan. Even later stapt er heel kalmpjes een man uit. Tegen de verbaasde mensen zegt Otto: “Dat heb ik weer, een kokende motor! Dan maar met de trein”. Op dat moment zakt het golfje kreunend door beide assen.

Otto stapt koeltjes in de 1e klas coupé van de Intercity richting Zwolle en gaat prinsheerlijk zitten. Maar het zit Otto weer tegen. Ergens tussen Meppel en Zwolle remt de trein en staat dan een heel kwartier stil. Iets met een bovenleiding. Daardoor gaat hij zijn aansluiting naar Arnhem missen. Daarom gaat Otto naar de WC. Daar komt net een knappe meid uit. Otto glimlacht vriendelijk naar haar en gaat dan zelf het smalle toilet in en sluit de deur. In een toilet van de Intercity naar Roosendaal die klaar staat op perron 7 van Station Zwolle klinkt weer dat zachte “fwoep”-geluid. De wc-deur gaat open en Otto stapt eruit.

Otto komt op tijd aan in Arnhem. Natuurlijk had hij zichzelf ook in één keer naar Arnhem kunnen “fwoepen”, maar Otto wil zo gewoon mogelijk leven. Dat hij toevallig een beetje kan toveren betekent niet dat hij er maar te pas en te onpas gebruik van hoeft te maken. En hij begrijpt al helemaal niet waarom zijn collega-magiërs hem toch steeds Otto De Omslachtige noemen…

Getikt

Terwijl ik dit tik
Luister ik mee
Naar het getik
Van mederammelaars
Geen heeft er oog
Voor de buitenwereld
Tussen A en B
Ze werken hard nieuw
De ene tikt bedaard
De ander heel driftig
Het volume varieert
Met het karakter
Van de tikker
Hoe meer getikt
Deste razender

Vertraging, gezellig!

Het fluitje dat mij vertelt dat ik op (waarom eigenlijk “op”?) de trein moet springen, omdat zij gaat vertrekken weerklinkt over het perron. Gelukkig, ik haal het nog en de trein begint te rijden. Maar na 20 meter trapt de machinist bruusk op de rem. Foute boel dus. Minuten lang staat de trein stil. Er wordt niets omgeroepen. Mijn medereizigers beginnen zich danig te ergeren. Boze blikken worden er achterom geworpen, door de coupé en door de ramen naar buiten. Wat is er aan de hand!?

En dan kraakt het omroepsysteem. Hoopvol kijkt iedereen op. “Dames en heren, hier spreekt uw conducteur”, zegt een officiële stem. “U bevindt zich in de intercity naar Amersfoort. Zoals u heeft gemerkt is deze trein wat eerder gestopt dan de bedoeling is. Dit komt door een storing aan deze trein”, vervolgt de conducteur. Ik zie een mannetje met NS-uniform langs de trein hollen. “De machinist gaat nu heel snel proberen dit te verhelpen en dan vertrekken wij onmiddelijk”, zegt de conducteur streng. In de coupé wordt smakelijk gelachen.

“Dames en heren hier spreekt weer de conducteur van deze trein. De stoptrein naar Amersfoort staat aan de overzijde van dit perron…”. Zonder de conducteur te laten uitspreken springen tientallen mensen uit de trein om op die stoptrein te springen. “…maar ik kan u niet zeggen of die stoptrein eerder vertrekt dan deze intercity”, gaat de conducteur verder, “maar ik zit er natuurlijk bovenop en zal u informeren wanneer u beter de stoptrein kunt nemen”. Weer klinkt er gelach in de coupé. Wat een grappige conducteur!

“Dames en heren, hier spreekt weer uw gezellige conducteur. De machinist komt nu weer naar voren en gaat proberen om de trein te laten vertrekken”. En jawel, daar komt het machinistje weer aangehold. De mensen die net in de stoptrein waren gesprongen komen snel met hangende pootjes terug. Even later klinkt het instapfluitje en komt de trein, tot grote opluchting van de reizigers, in beweging. Er klinkt zelfs een klein applausje. “Dames en heren, zoals u hebt gemerkt is de machinist erin geslaagd de storing te verhelpen. Het was gelukkig maar een klein probleempje. We zijn met een vertraging van 10 minuten precies vertrokken, onze welgemeende excuses hiervoor”.

Een breeduit grijnzende conducteur loopt mijn coupé binnen. “Hallo, ik ben die gezellige conducteur!”, roept hij, “Ik zoek een plekje om te zitten, maar alle plaatsen zijn bezet”. Het gezellige clubje dagtourdames achter mij schatert luidruchtig. “Nou, dan ga ik maar naar die andere gezellige coupé”, zegt hij en rent verder. “Nou Doei!”, roept hij frivool. De dagtourdames gieren het uit. Ik had nog nooit zo’n vrolijke vertraging.

De trein rijdt Amsterdam uit, maar het gaat niet erg hard. “Dames en heren, ik ben het, uw gezellige en informatieve conducteur. Wij rijden momenteel achter een stoptrein. Dat is de reden dat wij zo langzaam rijden. Hierdoor is onze vertraging inmiddels opgelopen naar 13 minuten. De aansluitende trein in Hilversum heeft momenteel een vertraging van 11 minuten. Ik kan u niet zeggen of u uw aansluiting zult halen of niet. Dat wordt dus spannend Dames en Heren”. Ik begon me inderdaad al over mijn aansluitende trein in Hilversum zorgen te maken. De conducteur spreekt weer: “Maar ik krijg straks een telefoontje van de conducteur van die trein. Uw gezellige conducteur gaat u natuurlijk op de hoogte houden”.

De conducteur komt weer door mijn coupé gehold. Druk pratende door zijn mobiele telefon. Ik probeer zijn gezicht te lezen, maar ik kan er geen verlossende boodschap van aflezen. Even later klinkt het: “Dames en heren, ik heb zojuist met mijn collega gesproken en hij vraagt mij het volgende bericht door te geven: De reizigers met bestemming Zwolle, Groningen gaan hun aansluiting in Hilversum……..hálen! En de reizigers met bestemming Apeldoorn gaan in Amersfoort hun aansluiting…..missen”. Hilarisch natuurlijk. De dagtourclub lacht zich de tranen. Ze moeten vast niet naar Apeldoorn. Ik juich van binnen. Ik haal mijn trein naar huis toch nog. Wat een gezellige vertraging.

In de trein naar Groningen type ik snel dit verhaal voordat ik het kwijt ben. Het lukt me zelfs om het op de blog te plaatsen.

Later ja

In de trein gaat iemands mobieltje af.
De stropdas tegenover me frummelt een oortje in zijn oor en neemt op…

Hallo?
Heeee Ernst.
Ja. klopt.
Klopt ja.
Ja.
Nee ik zit nog in de trein.
Nee, in de trein!
Ja.
Het gaat nog wel even duren.
Ja weet ik veel?
Amersfoort.
Ja
Ja
Nee dat schiet inderdaad niet op nee
Wat zeg je?
O.
Ja, dat lijkt me goed.
Morgen zelfde tijd?
Maar dan in Arnhem.
Ja geen probleem
Wie zeg je?
Nee die heeft nog niet gebeld
Die zal ook nog wel onderweg zijn dan.
Prutsrail inderdaad. Hahahaha!
O wacht, iemand belt me op m’n iPhone.
Heb je even?
Ja met Anton
Hai Pieter
We hadden het net over je man
Hoe kom jij nou aan mijn…
Ernst ja.
Ja.
Ja ik ben in gesprek ja.
Nee, ik haal het ook niet
Waar zit jij?
Almere?
Jezus.
Nee dat wordt ook niks.
Ja.
Hoorde je dat Ernst?
Almere ja.
Pieter? Ernst vraagt of je morgen zelfde tijd kan in Arnhem?
O ja. shit.
Ernst?
Pieter heeft morgen papadag.
Ja.
Okee.
Pieter?
Kun je niet ruilen met je vrouw ofzo?
Het is echt heel belangrijk.
O.
Ernst, Pieter zegt dat dat echt niet gaat lukken.
Nee.
Nee nee.
Ja.
Ja jezus, vechten jullie dat even onderling uit zeg.
Ik zit hier potdomme in de trein man.
Okee.
Ja.
Ernst later.
Pieter ben je er nog?
Ja Ernst gaat je zelf bellen.
Ja.
O ehm Pieter, hoe kom je eigenlijk aan mijn privénummer?
Oooo via Janet?
Hoe ken jij Janet dan?
Echt waar? Wat leuk!
Ja moeten we zeker eens doen. Lijkt me gezellig.
Okee.
Ja leg jij maar snel neer, je moet Ernst niet laten wachten.
Sterkte.
Pieter later. Haihai.

Ongehoorde straatmuziek

De straatmuzikant gaat bij de ingang van het station zitten. Hij legt een hoed op de grond en gaat op een klein krukje zitten. Dan pakt hij zijn gitaar. Nadat hij die wat heeft gestemd begint hij erop te spelen. Zijn lippen bewegen mee. Ik heb geen idee wat hij zingt, want ik versta hem niet. Mijn oren zitten verstopt met de witte oorplugjes van mijn iPod.

Ik ben niet de enige die zich auditief isoleert van de wereld. Uit vele oren, van jonge tot oude, hangen snoeren en menige kop zit vastgeklemd in een beugel met allesdempende schelpen op de oren. En dan heb ik het nog niet over die stropdasjes die luidruchtig voor zich lopen uit te babbelen in hun GSM-oortje. De straatmuzikant zit er voor spek en bonen.

Arme straatmuzikant. Hij zit er toch weer iedere dag. Ziet hij eigenlijk wel dat niemand naar hem luistert? Het is niet eens een kwestie van aktief genegeerd worden. Dat doe je als je iemand heel bewust niet horen wíl. De mensen zijn allemaal doof voor zijn muziek. De straatmuzikant kan het zich dus niet eens persoonlijk aantrekken. Hij krijgt namelijk noch kritiek noch waardering. Totale spek en bonen.

Ongehoord zinloze creativiteit. Mijn advies aan de straatmuzikant: mik op ons gezichtsvermogen en wordt mime speler of ga jongleren met kettingzagen ofzo.