Vergeleken met mijn dochter praat ik dus in slow motion. Het aantal woorden per seconde ligt bij mijn dochter een factor 4 tot 6 hoger dan bij mij. Het is me opgevallen dat meiden in dezelfde leeftijd sowieso een ontzettend hoog spreektempo hebben. Mijn “steekproef” bestaat uit mijn dochter, een nichtje van dezelfde leeftijd en wat ik verder langs hoor komen babbelen op straat, in de winkel en op televisie. Ik ken op zich ook mannen met een hoog spreektempo, maar aan de meiden kunnen die niet tippen.

Ik merk dat het me moeite kost om de snelpraat van mijn allerliefste dochter te volgen. Ik knik zo goed mogelijk op haar ritme mee, maar we raken binnen luttele seconden uit fase. De woorden komen zo snel uit haar mond dat ze in mijn beleving beginnen te overlappen. Ik ben nog bezig met de verwerking van een woord terwijl zij al halverwege het volgende woord is.

Zo vroeg ze laatst: pabbamahikuhghoeghje? Voor ik er erg in had dat ze iets tegen me zei, was het al over haar lippen gegaan. In een fractie van een seconde. Ik zweer het je. Ik meende een opgaande toon te horen aan het einde, dus ik nam aan dat het een vraag was. Haar verwachtingsvolle blik was ook een duidelijke aanwijzing. Aan mijn wazige blik was blijkbaar duidelijk af te lezen dat ik het totaal niet had verstaan, dus ze zei in slow motion: “Papaaaah? Màààg ìììkkk uhnnn koeoeoekkkjuh?”

Ik plaag haar er natuurlijk regelmatig mee. Dan zeg ik dat ze zo snel praat dat haar eigen mond het niet eens kan bijhouden. “Je mondje is nog bezig met het afmaken van het ene woord, maar moet al beginnen aan het volgende woord. Je hebt vast spierpijn in je kaken vanavond!”. Ik word dan altijd beloond met de mooiste frons die ik ken.

Waarom praten meisjes uit mijn referentiegroep (pubermeiden van 13 jaar en ouder) eigenlijk zo snel? Of luister ik gewoon te langzaam? Als je dat aan die meisjes vraagt zal dat natuurlijk in zeer hoog tempo resoluut worden bevestigd. Maar misschien willen ze gewoon de kans maximaliseren dat alle woorden gezegd kunnen worden. Misschien is dat hun manier om om te gaan met het feit dat vaders en andere slome figuren ze steeds onderbreken. Het leven is natuurlijk ook veel te kort om alles te zeggen, dus zeggen ze alles maar heel erg snel. Voordat het niet meer kan. Duh!