Bezield worden is natuurlijk het opnieuw aanleggen van een ziel. De oude kasseien worden met een shovel opgeschept en gestort in de laadbak van een kiepwagen. Als die vol is, rijdt deze naar een een zwakke dijk en stort daar jouw kasseien. Een goeie bestemming. Even lig je open en blootgesteld aan de elementen, maar je voelt je veilig. En je hebt geluk, want het begint te regenen. De druppels vinden direct hun weg naar je diepste wezen. Intussen werkt de ander aan je herbezieling. Eerst wordt een koele, zachte laag zand als een deken over je heen gelegd. De zandlaag wordt zachtjes aangetrild. Je beeft daar niet van op je grondvesten, maar vibreert precies op de goeie frequentie. Jouw resonantiefreqentie. Frisse ideeën trillen door je heen. Levenslessen vibreren zich op hun plek. Als dat klaar is voel je hoe nieuwbakken klinkers precies op de goeie plek worden getikt. Met iedere steen ben je heler. Met iedere steen ben je completer. Weldra ben je gewoon weer de oude, maar dan een nóg betere versie.

Het is me weer eens overkomen. Ik wist niet eens dat ik er weer aan toe was. Er was niks mis met mijn ziel namelijk, dacht ik. Maar toch raakte ik bezield. Dat ging heel spontaan. Je ziel weet zelf wanneer bezieling nodig is. En weet je wat nou zo mooi is? Degene die je bezielt, wordt automatisch ook terug bezield. Dat gaat als het goed is helemaal vanzelf. Iemand die jou bezielt trilt in zekere mate met jou mee. Je ziel heeft een zekere bandbreedte van frequenties waarin het prettig trilt. Mensen met veel overlap in die bandbreedte kunnen elkaar heel makkelijk bezielen. Dat zijn zielsverwanten. Soul mates. Als een zielsverwant je bezielt, dan voelt het extra goed. Bijna té goed.